چرا نمی‌توانم با کسی دوست شوم؟
چرا من دوست صمیمی ندارم؟
چرا هیچکس از من خوشش نمیاد؟
چرا هیچکس با من بازی نمی‌کنه؟
چرا اونا تو مدرسه به من می‌خندن؟
از سن مدرسه به بعد، دوستی‌های کودک شما نقش مهمی در رشد عاطفی و اجتماعی او ایفا می‌کند. بعضی از کودکان به طور طبیعی دوستان زیادی پیدا می‌کنند و بعضی دیگر ترجیح می‌‌دهند محکم به شخص بخصوصی بچسبند. در دوستی‌های دوران کودکی، گاهی اشکالات موقت رخ می‌دهد، کودک شما ممکن است به طور طبیعی دوستدار تنهایی باشد و از این بابت بسیار هم راضی باشد. چنین کودکانی اغلب خودکفا و مستقل هستند؛ آنها از زمان شیرخوارگی به تنهایی بازی می‌کنند،آنها نیازی به دوست ندارند و کمبودی از این بابت احساس نمی‌کنند. اما وقتی که وارد ساختار اجتماعی مدرسه می‌شوند، ممکن است همکلاسی‌هایشان آنها را از خود طرد کنند. کودک شما نسبت به این مساله حساس خواهد بود. سپس نوبت به مشاجرات دائم و البته طبیعی درباره بهترین دوست می‌رسد: «نخیر، سارا بهترین دوست منه، نه بهترین دوست تو» حتی کودکان چهار ساله هم از رانده شدن آزرده‌خاطر می‌شوند
.
از سنین پایین با یاد دادن شراکت، مهربانی، و رفتار دوستانه به کودکتان، مهارت‌های اجتماعی او را تقویت کنید. به خاطر داشته باشید که یک کودک محبت ندیده نمی‌تواند چنین کارهایی را انجام دهد. از پنج سالگی به بعد، بسیاری از کودکان یک همبازی صمیمی برای خود انتخاب می‌کنند،
اگر کودک شما گوشه‌گیر است اما می‌خواهد دوست پیدا کند، سعی کنید به او مسئولیت‌های بیشتری بدهید تا اعتماد به نفس او تقویت شود.
داشتن یک دوست خیالی که کودک گهگاه از آن به عنوان سپر بلا استفاده می کند، بخش طبیعی از تکامل یک کودک خردسال است، پس بردبار و صبور باشید. تا سن هفت یا هشت سالگی، کودکان معمولاً از این مرحله گذر می‌کنند و به روشنی به تفاوت بین واقعیت و خیال پی می‌برند. اما اگر ادامه یافت، می‌تواند نشانه تنهایی کودک باشد.
برگرفته از کتاب پرسشهای کودکانه
ترجمه دکتر فرهاد سوری